Visa(s) approved!

Hej!

We heart Cracow

Patrząc na datę poprzedniego posta trochę ubolewam, że jeszcze nie wyjechałam, a już idzie mi to tak kiepsko. Może to dlatego, że póki co albo brakuje na to czasu, bo biegam pomiędzy pracą, a zajęciami albo zwyczajnie kiedy już mam wolne przeważnie leżę jak bezużyteczna kupa gówna.

Ok. Tyle, jeśli chodzi o usprawiedliwianie się. 

Czas na przyjemniejsze wiadomości. :)

Tydzień temu, o tej porze, oblewaliśmy pomyślny przebieg spotkania wizowego. Akurat tak się złożyło fajnie, że mogliśmy się umówić na ten sam dzień i godzinę - piątek 23.05, godz. 10:30. 

Dobra okazja, żeby spędzić też trochę czasu w Krakowie, bo nie pamiętam kiedy ostatnio tam byłam, dlatego wybraliśmy się na 2 dni.

Wyruszyliśmy w czwartek. Na spokojnie, bez nerwów i stresu, że się spóźnimy.

Zahaczyliśmy o Wieliczkę, w której nigdy wcześniej nie byliśmy. 

Jak wrażenia? Byliśmy zawiedzeni, że nie płynęliśmy żadną łódką czy coś. No i ślubu brać tam nie ma co. Gdzie uciekłaby nieszczęsna uciekająca panna młoda? No i zabawny był przewodnik, który szeptał nam do uszka nie do końca czułe słówka, kiedy się denerwował (system nagłaśniający Tour guide - przyp. red. ;D). Ale ogólnie spoko, warto było w końcu zwiedzić. 

Potem zakwaterowaliśmy się w pokoju i resztę dnia/wieczoru spędziliśmy na Krakowskim Rynku :) Jak gdzieś się poruszaliśmy to oczywiście najpierw musieliśmy się sto razy pogubić. Ja to już w szczególności jestem taką sierotką Marysią i zapamiętanie kierunków lub jakiejkolwiek drogi czy połapanie się w tym to dla mnie nie lada wyzwanie (na zakupach w centrum handlowym zawsze z każdego sklepu wychodzę w prawo, nieważne skąd przyszłam ;P). Aaa! Co to będzie w Nowym Jorku?! No cóż. Zawsze można zwalić winę na mój telefon i jego mapy Google, które uparcie wskazywały nam, że znajdujemy się w Krąkowie. A może jaka pani - taki telefon? 

Nadszedł ten dzień sądu. :) Samego spotkania i całej procedury chyba nie ma sensu opisywać. Tym bardziej, że pewnie nie różniło się niczym od tych, które dziewczyny opisywały na niejednym blogu. Nie będę się więc powtarzać i odsyłam (jeśli ktoś nie jest w temacie, a chciałby się dowiedzieć) choćby do mojej listy czytelniczej. Tam na pewno się coś znajdzie :)

Wszystko poszło bez problemów, więcej czekania niż samej rozmowy. Ja trafiłam na panią konsul, a pan Dariusz na pana konsula. Nie chcieli od nas żadnych dodatkowych dokumentów, tylko to, co naprawdę konieczne, czyli paszport, DS-2019 i DS-160.

Mission complete!

Pytania, które mi zadano:

• Kończę studia. Co zamierzam dalej robić?
• Czy opiekowałam się kiedyś dziećmi?
• Skąd jest moja host family?
• Ile lat mają dzieci?
• Co zrobić w przypadku medical emergency, czyli kiedy dziecko się skaleczy, etc.?
• Jaki jest emergency number w USA?
• Jakie są moje prawa w USA?

Uf. W sumie to mnie kobietka wymaglowała :) Ale szybko poszło. Tak szybko, że nie zdążyłam się zorientować, kiedy powiedziała, że moja wiza jest approved. Patrzyłam tylko jak przybija pieczątkę, a następnie podaje mi karteczkę z informacją o dalszych losach mojego paszportu. Dostałam wizę! Wchodzę z powrotem do poczekalni, gdzie czekał już na mnie Darek. On też!

Resztę dnia mogliśmy cieszyć się pobytem w Krakowie. Takie z nas turysty, że zamiast zwiedzać, co parę kroków szukaliśmy ławeczki.

Czas na papu i piwo!

 

 

Seksi nóżki

I na koniec. Pochwalę się, a co! Z dumą prezentuję wizy. Haha, ja co jakiś czas zaglądam do paszportu, żeby się upewnić, że wciąż tam jest. Poważnie. Mój tata zagroził, że mi ją wyrwie.

I tym oto optymistycznym akcentem kończę swego obszernego posta.

Mysza i Myszek pozdrawiają!

xo